We hadden een heerlijke kamer, heerlijk bed, en ook nog eens heerlijk geslapen; en waren dus lekker fit! Het ontbijt was in een leuk biologisch zaakje, vanaf 8,30 uur. We konden Gewoon van alles bestellen op rekening van onze kamer. Heerlijke dingen!
Om 9.45 uur zaten we op de fiets. Heuvel op, heuvel af, over het Engelse platteland! Het rijden ging heel goed; we hoefden slechts 1 steile heuvel te lopen. Het weer was lekker: zonnig, rond 23 graden, niet te harde wind. We gingen door een mooi gebied, en zagen prachtige landhuizen. Hadden weer verschillende soorten paden: veel hele smalle landweggetjes, waarbij je bijna in de heg moest kruipen als je een tractor of wagen met hooibalen moest passeren, maar ook weer slechte wegen, paden met steenslag en kilometers lange grindwegen.

Tijdens onze eerste pauze in een bushalte hokje, kwam er een oude man bij ons zitten. Hij ging met een busje naar de supermarkt. Hij had nog maar een paar tanden in zijn mond, allemaal puisten op zijn gezicht, ontzettend vieze nagels van wel 1,5 cm lang, en hij Stonk! Ik kon er niet meer naast zitten en begon op te pakken. Ik zag dat zijn trui onder het haar en schilders zaten en zijn lichtbruine broek bij het kruis en de knieën donker was en stijf stond van het vuil! John had in Ierland ook zo iemand in de buurt wonen die ook zo vies was, de broer van Eddy, bij wie, toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen, ze zijn laarsen van zijn voeten moesten snijden!

Tijdens de volgende stop was het 12.25 uur en hadden we al 30 km gereden. We gingen kijken waar we eventueel zouden kunnen overnachten. We zagen dat we weer naar de kust gingen, en daar wel in de grote stad Portsmouth konden slapen, en mogelijk ook EPO zouden kunnen krijgen. We kozen een hotel dicht bij de haven, bij onze afvaart naar Isla of Wight, ons volgende traject. Daar in de buurt was ook een pharmacy die tot 18.00 uur open was. Het was nog zo’n 30 km rijden, maar we moesten ook nog met de pont over bij South Hayling. En die boot ging maar 1 x per uur.

Om 13.30 uur weer op pad! Het rijden ging heel goed, en de laatste kilometers tot de pont over een grindpad, gingen heel mooi, maar we mistten de boot op een paar minuten.
Eenmaal aan de overkant reden we langs de boulevard, waar het een gezellige drukte was! Mensen lagen op het strand, wandelden, waren met hele grote families aan het bbq’n (vooral veel donkere mensen), en er werd een dame afgevoerd die onwel was geworden. Het was echt goed oppassen, maar ook heel gezellig na bijna 2 dagen rijden in heel rustige natuur.

Om half zes waren we bij de pharmacy. De eigenaar hielp ons, en vertelde ons dat hij dat medicijn nog nooit geleverd had. Het recept dat we hadden was niet goed. Zij hebben daar alleen nog maar de traditionele recepten en niet een uitdraai van de computer ( ook al heeft onze internist er een handtekening onder gezet.) Het kon eventueel wel vertaald worden, maar dat kostte tijd en geld. John heeft spuiten van 40 mcg nodig, en die kwam op 445 pond! want hij moest er 4 tegelijk bestellen. 1 kon niet! Kon hij niet 4 van 10 mcg kon bestellen? ( hebben we in Duitsland een keer gedaan). Nee dat was er niet! Maar we zaten ook nog met het recept dat niet goed was. De apotheker adviseerde ons om naar een hulpdienst van het ziekenhuis te gaan. Hij zei dat we beter niet konden zeggen dat we een fout recept hadden, maar dan we ons recept hadden verloren! Dan kregen we misschien een nieuw (goed) recept.

Wij eerst naar het hotel (mooi, en leuk gelegen aan de haven). Ze hadden daar eerst ook geen plaats voor onze fietsen, maar na wat gepraat en aandringen, was er toch wel een plekje. Spullen op de kamer; we hadden een upgrade vanuit het hotel! Zomaar, omdat ie toch beschikbaar was. Fijn! Een kopje koffie en op naar het hulpcentrum. Het was kilometers rijden over stoepen, langs de drukke snelweg, om rotondes, via oversteekplaatsen… Maar om half 8 waren we er dan toch mooi! Het was een soort opleidingscentrum. (Net als bij ons Universitair denk ik). Wel open, maar geen mens te zien. “Bezoekers via de bel melden bij de receptie!” Wij maar bellen en bellen, fietsen al vast aan de ketting… Nog een keer op een andere manier via Google gezocht: net niet de goeie plek! Wij weer fiets van kettingslot, en racen! Om kwart voor 8 meldden we ons bij de goeie balie. Uitgelegd dat we een recept nodig hadden omdat we de onze verloren hadden; maar het was al te laat zei ze, ze konden ons niet meer helpen. Ik trok van alles uit de kast: my husband need it, we hebben uren gereden om hier op tijd te zijn…. Er kwamen zich steeds meer mensen mee bemoeien (2 van die oude mensen met fietskleren aan, en die zich niet weg lieten praten), en uiteindelijk mochten we dan toch naar binnen naar een arts! Hij heeft een recept voor ons geschreven! Dat was deel 1! Morgen kijken of we er EPO op kunnen krijgen.

Terug in het hotel was het al negen uur; we waren op! John heeft weer! pizza gehaald (nu 2!) en drinken. Het was de duurste en meest waardeloze pizza ooit! Gelukkig hebben we er geen last van gehad, maar het leek op een in olie gesudderde pizza! En we houden er ook mee op, want volgens mij krijg ik er puisten van!

Even lekker onder onze raindance, en toen op bed! We hebben al met al zo’n 70 km gereden.