Toen we wakker werden na een heerlijke nacht, hoorden we nog geen geluid in het huis. We hebben ons daarom nog lekker even omgedraaid. Toen we tegen negen uur alles weer hadden gepakt en beneden kwamen, waren Jackie en Christine aan het zwemmen in de zee. Met David hebben we nog even thee gedronken en een boterham genomen en toen snel weg. Ik had het gevoel dat het nu ook wel weer genoeg was voor hem. Christine was ook de laatste dag bij hen, dus ze hadden nog wel wat te doen.

Even brood inslaan en toen meteen klimmen! Jackie en Christine reden ons nog voorbij. jammer dat we niet meer afscheid hebben.kunnen nemen. Gelukkig ging het weer heel goed met mijn voet, en zeker na nog een pijnstiller. Het klimmen moest wel weer even wennen; het lichaam is nog niet warmgedraaid. We reden door mooie gebieden: over een klif, en langs het strand, over smalle wegen door bossen en dorpjes. Er was een leuke braderie aan het strand met een prachtige baai! Heerlijk om te zien hoe mensen dan genieten. De Engelsen zijn dan ook best uitbundig.Twee keer zo’n zware heuvel op dat we af en toe moesten afstappen.

Om 13.05 uur konden we de boot nemen van Yarmouth naar Lymington om weer van het eiland af te gaan. We hadden 18 km gefietst.
We kwamen door een groot gebied waar paarden en pony’s mogen loslopen. Het gebied is afgebakend met veeroosters, maar de dieren mogen overal lopen. Dat komt omdat in 1079 het gebied als jachtgebied werd opgeëist door Willem de Veroveraar. De mensen mochten er nog wel hun vee laten grazen. En nog steeds lopen er 6000 dieren vrij rond. Door het grazen is er wel een mooi afwisselend landschap ontstaan.

We hebben eerst veel langs kleine, drukke wegen gereden, wat altijd erg opletten is, want auto’s kunnen je soms niet passeren, maar willen dat wel. Gelukkig daarna ook een stuk over rustige wegen.
Om 14.30 uur ( we hadden nog maar 3,5 km gereden na de boot) gingen we in Boldre bij een café toch eerst maar eens zien of we een kamer konden boeken. We hebben meer dan een uur gezocht, maar niks betaalbaars gevonden! Alles zat vol! We hebben toen maar besloten om een alternatieve route te rijden naar Christchurch en Bournemouth. Omdat daar nog wel wat te krijgen leek.
Maar voor we op de alternatieve route waren moesten we eerst een vreselijk stuk plakzand met steenslag overwinnen, met tegenwind, met berg op, pfffff. Daarna op de alternatieve route ook nog weer een vreselijk lang stuk moeilijk bospad. Om 18.00 uur waren we in Christchurch. Ik móest eerst eten, en gelukkig kon dat. Maar ondertussen kijken naar slaapplaatsen (eten koud natuurlijk!). We zaten ook op een vreselijk tochtige plaats, dus we verkleumden zowat. Eindelijk toch een hotelletje in Bournemouth gevonden! Gelukkig! Helaas moesten we nog wel even 13 km rijden voor we er waren! Pffffff En we konden maar tot 22.00 uur inchecken!

Wij op pad. Het was ondertussen 19.45 uur. Om de hoek, 20 meter verder, ontdekten we dat we eerst nog op een boot moesten om verder te kunnen! De laatste boot ging om 20.00 uur! Geluk, geluk!! We konden nog mee!
Aan de overkant van het water kwamen we op een soort hippie-achtige camping aan het strand. Waarheen? Toch verkeerd gegaan? Maar nee hoor, we moesten gewoon het strand een stuk af fietsen en dan kwamen we op ons pad ( vertelde een leuk, Britt Dekker uitziend meisje, die ook naar Santiago was gefietst en toch echt een foto van ons samen moest nemen!) Eenmaal op het pad (Britt fietste ons op een vouwfietsen nog even voorbij) kwamen we na een paar kilometer aan de zee, waar we over een soort boulevard vlak naast het strand moesten fietsen.

Ondertussen ging de zon al onder; een prachtige zonsondergang! Dus romantischer konden we het op dat mooie strand niet hebben, ware het niet dat we het koud hadden, en vreselijk naar een douche en bed verlangden!
Een rit als deze hebben we nog nooit gehad: 10 km over een pad meteen grenzend aan het strand, en dat (begrijpelijk dus) op de meeste plaatsen behoorlijk was onder gewaaid met zand. Het was dus rijden en glijden!
Bovendien stonden op bijna de hele route, direct rechts van het pad, kleine strandhuisjes van ongeveer 2,5 x 3m, waar in- en bij- zich ontzetten veel mensen bevonden! Oude mensen, kinderen, honden, groepen die lekker aan het drinken waren of aan het bbq’n op het strand… Een ontzettend gezellige bedoening, (want je moet die Engelsen nageven: ze kunnen wel feesten!), maar het is als fietser, in het donker, wel moeilijk om af en toe bellend (hu??? wat is dat nou??) al die mensen te ontwijken! En dan ook nog eens met de tijdsdruk!
Toen we het strand uiteindelijk konden verlaten, volgde er een gelijksoortige rit door de stad! Wàt een mensen! Kermis op het plein, wij over stoepen, langs hotels, heuveltje op heuveltje af, door een lang park ( ook hier mensen, mensen..) onder viaducten door.. Er scheen geen eind aan te komen.. en wij hebben nog nooit zo snel gefietst, langs zoveel hindernissen, en ook nog in het donker! En daar was dan onze oase! Om 21.40 uur!

Een heel groot hotel, 130 kamers hoorden we later van de manager, van binnen half Engels half Indisch er uit ziend ( naam: Laguna), met kamertjes van ongeveer 2,5 X 2,5m, gemaakt (naar het leek) van bordpapier! Ouderwets sleuteltje in de deur, kasten gedeeld met de andere kamer (2 kasten naast elkaar, een ingang voor ons, een voor de buren, met in beide kamers de helft ingebouw). Hele kleine douche met douche gordijn en een wc, maar de wasbak dan weer aan de andere kant van de kamer (met een stoel ervoor staand, omdat die nergens anders kon staan: belachelijk! vond John!). Houten vloer die overal op en neer ging, maar dan toch wel weer bedekt met een (ooit) prachtig, Perzisch uitziend tapijt!
Heel handig was dat wij een kamer beneden, aan het parkeerterrein kregen, want we konden elkaar onze bagage zo door het raam aangeven! ;)) Ik hoef waarschijnlijk niet te zeggen dat alles van het allergoedkoopste materiaal was, maar ook het onderhoud niet de aandacht kreeg die het eigenlijk behoefde.

Maar, we konden douchen! en al moest ik niet te veel bij het bed nadenken, we konden lekker gaan slapen!
Voor onze fiets hadden ze eerst ook geen veilige plaats, maar ik ben al heel bedreven in “heel dure fiets, wereld fietsers, geen fiets: reis voorbij” enz., dus uiteindelijk was er toch wel weer een particuliere schuur van de timmerman, ergens achter de vele toeristenbussen die er stonden. Wij blij!

We hebben het er samen vandaag al uitgebreid over gehad, maar zoals het nu gaat besteden we echt te veel tijd aan een slaapplaats zoeken. We moeten daar wat aan doen!
We hebben vandaag tussen 70 en 75 km gereden! We weten het niet precies, omdat onze tellers (soms tijdelijk) uitvielen.