Dag 14 Van Poole Engeland naar Cherbourg Octeville

Ohh heerlijk bed! De wekker gaat om 6.30 uur en alles gaat zoals gepland. Mooi op tijd op de fiets en ruim een uur voor de afvaart ingecheckt. Op naar Frankrijk! Vertrek boot 8.25 uur.

De bootreis verliep goed, en dankzij een uur gratis internet kon ik al mijn achterstand betreffende de blog weer inhalen. Er waren veel gezinnen aan boord, en er was een clown om de kleintjes met grapjes en ballonnen te vermaken. Heel veel gezelligheid dus. Om ongeveer 14.00 uur waren we aan. Maar voor we echt fietsten was het al een uur later. We hebben ondertussen wel ontzettend leuk gepraat met 5 Engelsen en een Kroaat. 2 ouderen en 4 jongelui. Ze gingen een aantal dagen samen fietsen.

Het fietsen ging heel lekker! Klein tegen windje. 28 graden. mooie omgeving, en meteen een heel andere sfeer dan in Engeland. Na 6 km gingen we wat eten en meteen naar een kamer kijken. We hadden op de boot ook al even gekeken waar we misschien konden overnachten, maar zonder internet doe je niet zo veel Het viel ons op dat er in dit gebied niet veel was op slaapgebied. Ik heb er 2 gebeld, maar die waren vol. Na een uur kijken besloten we eerst maar eens flink door te fietsen. Misschien kwamen we onderweg wat tegen. Toen we een camping zagen ben ik daar gaan vragen of ze een Slaapplaats voor ons hadden. Alhoewel het meisje het eerst wat probeerde af te houden, ging ze er na wat praten vol tegenaan. Ze heeft verschillende mensen gebeld, maar alles was vol! Grrrr. Het is hier dus niet veel beter dan aan de overkant. Ze zei tegen mij dat het het beste was om terug te gaan naar Cherbourg; dat is een grote stad en daar is waarschijnlijk wel wat.

We hebben dus eerst maar eens gekeken of daar wat vrij was. En inderdaad, we konden een eenvoudig hotel boeken. Dat betekende wel dat we 12 km terug moesten rijden (eigenlijk wel tegen onze principes). Om 19.00 uur op onze kamer! Ziet er gedateerd maar goed uit! Wel weer heel kleine douche: 2x A4 en nog een klein beetje. Dus volgens mij 65 cm. Wel klein!

We hebben 24 km gereden vandaag, maar zijn geen meter verder gekomen! Vanavond toch maar wat zien te boeken voor morgen!

Van Bournemouth naar Poole (harbour)

Ondanks alles om ons heen hebben we lekker geslapen!
We hebben het er gisteravond al over gehad, maar we moeten wat veranderen aan de reis. We hebben te weinig tijd om te ontspannen en te genieten! Maar dat niet alleen.
We hebben besloten de reis langs de Engelse kust af te breken!

We hebben alles eens op een rijtje gezet:
- we kunnen heel moeilijk een slaapplaats krijgen ( kost per dat meestal wel 3 tot 4 uur).
- alles is ontzettend duur! ( komt ook omdat het hoofdseizoen is zei de manager van dit hotel. Wij betaalden voor deze simpele kamer 106 pond zonder ontbijt, wat voor voor ons neerkomt op zo’n 140 euro. Er zijn tijden dat ze er maar 27 pond voor vragen vertelde de manager! :((
- Àlles is heel duur! Voor een heel simpele maaltijd met 1 drankje ben je al snel 50 euro kwijt!
- Het is overal heel erg druk en toeristisch!
- De wegen zijn heel vaak niet rustige kleine wegen met af en toe wat auto’s, maar kleine, heel drukke wegen, met heel veel (snel) verkeer. Best gevaarlijk!
- Onze verwachting was wat anders: wij kennen Engeland met rustiger wegen, veel kleine dorpjes en heel veel b&b’s, wat langs de kant van de weg wordt aan gegeven met een bord. Maar de kust is heel toeristisch en er Zijn eigenlijk alleen maar hotels als slaapplaats (toevallig nu de laatste in Poole wel een leuke B&B) Kleine dorpjes zijn we niet zo veel tegen gekomen.
- We halen niet zoveel plezier uit de tocht langs de Engelse kust dat we het vele geld er nog langer voor over hebben. (aan de ponten en ferry’s zijn we nu al met elkaar 532 euro kwijt! (Incl. overtocht naar Frankrijk).
- En heel belangrijk: dit is de laatste kans voor een overtocht, tot in west Engeland (Plymouth naar Roscoff)

We hebben 443 km van de ongeveer 700 km langs de kust van Zuid Engeland gereden. Genoeg voor een prachtige ervaring! Die zetten we nu voort aan de Franse kant.
Misschien kom ik dan nu ook af van mijn vorm van Urtaria (dokter in de familie hè!); Ongeveer 20 -30 grote, jeukende vochtbulten over mijn hele lichaam, die kunnen komen door stress of bepaald voedsel of kruiden!

We hebben de boot voor morgenochtend 8.30 uur geboekt van Poole uk naar Cherbourg Octeville fr.
(we wilden graag naar Saint Malo, dan hadden we nog een langere kust in Frankrijk, maar dan moesten we een aantal dagen wachten!)
En we hebben een B&B geboekt vlak bij de boot. (4 minuten rijden). Heel leuk ding!

Het kostte nog vrij veel moeite om in Poole te komen. Onze route loopt langs het strand, maar dat is niet te doen ( en mag geloof ik ook niet tussen 10 - 18 uur). En er r loopt niet zomaar een weg achter het strand, maar allerlei zigzaggende wegen ook nog eens op en neer.
Maar uiteindelijk hebben we een mooi fietspad er naartoe gevonden. Om 14.30 uur waren we al bij de B&B.
Poole is een heel gezellig havendorp. Onze B&B heel gezellig (van een heel aardige, creatieve homo van ongeveer 2 meter!) Allemaal Griekse beelden enzo. Mooi gedecoreerd ook. Maar wel weer inieminie: 2.30 x 3 meter? Omdat wij al voor het ontbijt weg zijn, krijgen we allerlei lekkere dingen mee!
Ik had mooi wat tijd om de blog weer wat bij te werken, John deed the shoppings, we hebben een goed plan gemaakt voor morgenochtend, en we zijn lekker pasta gaan eten! Althans dat dachten we. Ze hadden bij die Italiaan alleen maar pizza! Al 5 keer pizza in 13 dagen is wel heeeel erg veel!

Vandaag 12 km gereden!

Van Brighstone naar Bournemouth

Toen we wakker werden na een heerlijke nacht, hoorden we nog geen geluid in het huis. We hebben ons daarom nog lekker even omgedraaid. Toen we tegen negen uur alles weer hadden gepakt en beneden kwamen, waren Jackie en Christine aan het zwemmen in de zee. Met David hebben we nog even thee gedronken en een boterham genomen en toen snel weg. Ik had het gevoel dat het nu ook wel weer genoeg was voor hem. Christine was ook de laatste dag bij hen, dus ze hadden nog wel wat te doen.

Even brood inslaan en toen meteen klimmen! Jackie en Christine reden ons nog voorbij. jammer dat we niet meer afscheid hebben.kunnen nemen. Gelukkig ging het weer heel goed met mijn voet, en zeker na nog een pijnstiller. Het klimmen moest wel weer even wennen; het lichaam is nog niet warmgedraaid. We reden door mooie gebieden: over een klif, en langs het strand, over smalle wegen door bossen en dorpjes. Er was een leuke braderie aan het strand met een prachtige baai! Heerlijk om te zien hoe mensen dan genieten. De Engelsen zijn dan ook best uitbundig.Twee keer zo’n zware heuvel op dat we af en toe moesten afstappen.

Om 13.05 uur konden we de boot nemen van Yarmouth naar Lymington om weer van het eiland af te gaan. We hadden 18 km gefietst.
We kwamen door een groot gebied waar paarden en pony’s mogen loslopen. Het gebied is afgebakend met veeroosters, maar de dieren mogen overal lopen. Dat komt omdat in 1079 het gebied als jachtgebied werd opgeëist door Willem de Veroveraar. De mensen mochten er nog wel hun vee laten grazen. En nog steeds lopen er 6000 dieren vrij rond. Door het grazen is er wel een mooi afwisselend landschap ontstaan.

We hebben eerst veel langs kleine, drukke wegen gereden, wat altijd erg opletten is, want auto’s kunnen je soms niet passeren, maar willen dat wel. Gelukkig daarna ook een stuk over rustige wegen.
Om 14.30 uur ( we hadden nog maar 3,5 km gereden na de boot) gingen we in Boldre bij een café toch eerst maar eens zien of we een kamer konden boeken. We hebben meer dan een uur gezocht, maar niks betaalbaars gevonden! Alles zat vol! We hebben toen maar besloten om een alternatieve route te rijden naar Christchurch en Bournemouth. Omdat daar nog wel wat te krijgen leek.
Maar voor we op de alternatieve route waren moesten we eerst een vreselijk stuk plakzand met steenslag overwinnen, met tegenwind, met berg op, pfffff. Daarna op de alternatieve route ook nog weer een vreselijk lang stuk moeilijk bospad. Om 18.00 uur waren we in Christchurch. Ik móest eerst eten, en gelukkig kon dat. Maar ondertussen kijken naar slaapplaatsen (eten koud natuurlijk!). We zaten ook op een vreselijk tochtige plaats, dus we verkleumden zowat. Eindelijk toch een hotelletje in Bournemouth gevonden! Gelukkig! Helaas moesten we nog wel even 13 km rijden voor we er waren! Pffffff En we konden maar tot 22.00 uur inchecken!

Wij op pad. Het was ondertussen 19.45 uur. Om de hoek, 20 meter verder, ontdekten we dat we eerst nog op een boot moesten om verder te kunnen! De laatste boot ging om 20.00 uur! Geluk, geluk!! We konden nog mee!
Aan de overkant van het water kwamen we op een soort hippie-achtige camping aan het strand. Waarheen? Toch verkeerd gegaan? Maar nee hoor, we moesten gewoon het strand een stuk af fietsen en dan kwamen we op ons pad ( vertelde een leuk, Britt Dekker uitziend meisje, die ook naar Santiago was gefietst en toch echt een foto van ons samen moest nemen!) Eenmaal op het pad (Britt fietste ons op een vouwfietsen nog even voorbij) kwamen we na een paar kilometer aan de zee, waar we over een soort boulevard vlak naast het strand moesten fietsen.

Ondertussen ging de zon al onder; een prachtige zonsondergang! Dus romantischer konden we het op dat mooie strand niet hebben, ware het niet dat we het koud hadden, en vreselijk naar een douche en bed verlangden!
Een rit als deze hebben we nog nooit gehad: 10 km over een pad meteen grenzend aan het strand, en dat (begrijpelijk dus) op de meeste plaatsen behoorlijk was onder gewaaid met zand. Het was dus rijden en glijden!
Bovendien stonden op bijna de hele route, direct rechts van het pad, kleine strandhuisjes van ongeveer 2,5 x 3m, waar in- en bij- zich ontzetten veel mensen bevonden! Oude mensen, kinderen, honden, groepen die lekker aan het drinken waren of aan het bbq’n op het strand… Een ontzettend gezellige bedoening, (want je moet die Engelsen nageven: ze kunnen wel feesten!), maar het is als fietser, in het donker, wel moeilijk om af en toe bellend (hu??? wat is dat nou??) al die mensen te ontwijken! En dan ook nog eens met de tijdsdruk!
Toen we het strand uiteindelijk konden verlaten, volgde er een gelijksoortige rit door de stad! Wàt een mensen! Kermis op het plein, wij over stoepen, langs hotels, heuveltje op heuveltje af, door een lang park ( ook hier mensen, mensen..) onder viaducten door.. Er scheen geen eind aan te komen.. en wij hebben nog nooit zo snel gefietst, langs zoveel hindernissen, en ook nog in het donker! En daar was dan onze oase! Om 21.40 uur!

Een heel groot hotel, 130 kamers hoorden we later van de manager, van binnen half Engels half Indisch er uit ziend ( naam: Laguna), met kamertjes van ongeveer 2,5 X 2,5m, gemaakt (naar het leek) van bordpapier! Ouderwets sleuteltje in de deur, kasten gedeeld met de andere kamer (2 kasten naast elkaar, een ingang voor ons, een voor de buren, met in beide kamers de helft ingebouw). Hele kleine douche met douche gordijn en een wc, maar de wasbak dan weer aan de andere kant van de kamer (met een stoel ervoor staand, omdat die nergens anders kon staan: belachelijk! vond John!). Houten vloer die overal op en neer ging, maar dan toch wel weer bedekt met een (ooit) prachtig, Perzisch uitziend tapijt!
Heel handig was dat wij een kamer beneden, aan het parkeerterrein kregen, want we konden elkaar onze bagage zo door het raam aangeven! ;)) Ik hoef waarschijnlijk niet te zeggen dat alles van het allergoedkoopste materiaal was, maar ook het onderhoud niet de aandacht kreeg die het eigenlijk behoefde.

Maar, we konden douchen! en al moest ik niet te veel bij het bed nadenken, we konden lekker gaan slapen!
Voor onze fiets hadden ze eerst ook geen veilige plaats, maar ik ben al heel bedreven in “heel dure fiets, wereld fietsers, geen fiets: reis voorbij” enz., dus uiteindelijk was er toch wel weer een particuliere schuur van de timmerman, ergens achter de vele toeristenbussen die er stonden. Wij blij!

We hebben het er samen vandaag al uitgebreid over gehad, maar zoals het nu gaat besteden we echt te veel tijd aan een slaapplaats zoeken. We moeten daar wat aan doen!
We hebben vandaag tussen 70 en 75 km gereden! We weten het niet precies, omdat onze tellers (soms tijdelijk) uitvielen.

Van Portsmouth naar Brighstone

Gisteravond John zijn injecties gegeven.
Op de hele warme kamer, bovenop de dekens toch heerlijk geslapen!
Vanochtend lekker snel en niet al te veel eten: 9.15 uur op de boot naar Island of White. Het regende pijpenstelen! Dus alles aan: regenbak, overschoenen en overhandschoenen, ons kon niets meer gebeuren! De reis was slechts 22 minuten. (Maar koste wel 31,20 pond = 40 euro) Alles is hier erg duur!
Bij aankomst in Ryde moest je eerst over een lange, houten veerdam. Best wel eng met dat natte weer. In het stadje was het meteen al behoorlijk klimmen! Om half 11 onze eerste break; koffie in een bushaltehokje. En waarachtig, het werd al vrij snel droog. Geluk! Het was ook wel ongeveer 23 graden.
Het is een mooi eiland: heel gevarieerd, maar vooral ook veel klimmen! En ik voelde me best wat moe. De kilometers gingen niet snel. Ook nog een paar keer naar de goede weg zoeken… Bij het stilstaan en toen weer op gang komen naast een stoep op een helling, verzwikte ik mijn enkel een beetje door de stoeprand. Gelukkig ging het goed. In Sandown eerst maar weer eens wat eten.

We reden langs een prachtig stuk kust, waar het water overal over de wal sloeg. Zulke hoge golven! Prachtig! En we hadden het geluk dat we de wind van zij-achter hadden. Maar ik bleef maar moe; waarschijnlijk toch te weinig gegeten. We kwamen door een prachtig glooiend land, meest langs kleine weggetjes. Nog een keer wat eten, kijken waar te slapen, en toen besloten we maar naar Brighstone te fietsen (ongeveer 43 km) en daar een bed te zoeken.Ik kreeg ook steeds meer last van mijn enkel.

In Brighstone de pub in en om een slaapplaats zoeken. Niets te krijgen! In de omgeving ook niet! In de pub gevraagd, maar die waren vol. Ik had een B&B gezien en belde daar naar toe. Geen gehoor! Ik liep erheen, bellen, geen gehoor! In de pub vertelde iemand dat er een hostel was verderop. Ik zoeken, maar vond hem niet! Terwijl ik zocht, vroeg een man (David, 60er, slank, aardig uitziend, en met 2 honden: Lizzie en Bob) mij of hij kon helpen? Ik vertelde van de hostel: nee geen hostel! Ik vertelde van de B&B: hee vreemd, ze moest thuis zijn, want hij had vanmiddag nog met haar thee gedronken. Ik vroeg of hij haar misschien wilde bellen? We konden niks vinden en ik had steeds meer last van mijn voet. Dat zag hij wel, want ik kon er niet zo goed meer op lopen. We gingen samen naar de B&B en daar kwam een aardige vrouw (slank en 55?) (Mary) tevoorschrijn. Nou het komt er op neer dat David en Mary ongeveer een half uur hebben rond gebeld, maar alles was vol! Ondertussen zat John in de pub op mij te wachten; ik was even gaan kijken of er ergens een hostel was!!

David belde, vroeg of ik ok was met honden?Ja hoor! En zei dat we beter even naar zijn huis konden gaan om daar verder te zoeken. Ja, prima! Even John ophalen! Ondertussen was de halve kroeg advies aan het geven en aan het bellen voor slaapplaatsen.

Wij achter David aan, over het kerkhof, waar allerlei vrijwilligers (ook kinderen) de klok luidden) naar een huis achter in het dorp. Binnen waren 2 vrouwen aan het koken. Jackie de vrouw van David en haar zus Christine, die over was uit Texas. Heel aardige vrouwen! We mochten zitten, ik kreeg pijnstillers en een koeling om mijn enkel, we kregen thee en koekjes… Lekker hoor! Wij nog wat zoeken naar slaapplaatsen. Er was 1 midden op het eiland Wight; David wilde ons er wel naartoe brengen; maar hoe kwamen we morgen weer op de route? Op een gegeven moment opperde David dat wij dan misschien bij hun op de logeerkamer konden slapen. Als Jackie daar ok mee was? Ja hoor, ok. En als wij daar ok mee waren? JA HOOR! OK!

We hebben lekker mee gegeten, gezellig gepraat… David is jaren militair geweest en vaak uitgezonden, en werkt nu in de radar. Om bv te kijken of de Russen hier spioneren. Jackie is dominee in o.a. de kerk waar we langsliepen, ze zijn erg ruimdenkend…. 1 zoon, 3 kleinkinderen, waaronder een prachtig meisje van 12 jaar met het Down syndroom. Die leren ze een bepaald soort gebarentaal, waardoor ze beter met hun kan communiceren. En zus Christine is 62 jaar, good looking, en ze loopt over de hele wereld marethons en triatlons. Ze heeft een goeie baan in Texas, maar denkt er over weer naar huis te komen.

Een heel leuke familie, prachtig echt Engels rommelig huis met een grote tuin, en allemaal met een groot hart!
We hebben vandaag dus 43 km gefietst!

In Portsmouth

We gingen vroeg ontbijten en kijken of we in dezelfde kamer konden blijven. Dat konden we niet! We gingen naar de kamer ernaast, naar een kamertje half zo groot. Ongeveer 3 x 2,5 m. Klein dus!
Daarna op pad met het recept. We besloten naar andere apothekers te gaan, omdat deze misschien wel 1 injectie konden bestellen (ipv 4). We gingen lopen, van de een naar de ander, maar òf ze konden het niet bestellen, òf het duurde misschien wel 7 dagen voordat het er was, of het was gewoon niet leverbaar. Uiteindelijk toch maar weer naar de apotheker van gisteren. We moeten wel zeggen dat iedereen heel erg behulpzaam was.

John moet 40 mcg hebben, en het bleek dat hij wel spuiten met 20 mcg kon bestellen, maar dan dus wel alleen per 4 stuks. En we moesten dan wel alle spuiten afnemen. Dat betekent: 2 voor John en 2 weggooien. De pharmaceut wilde ze niet hebben, want zoals hij zei, hij had er nog nooit vraag naar gehad. Hij kon ze bestellen voor 150 pond (dat is ongeveer 200 euro). En dat hebben we dan maar gedaan! Een gedeelte krijgen we van de verzekering terug. En met de volgende injectie zitten we in Frankrijk; hopelijk gaat het daar beter.
Het was nog wel spannend of hij ze ook echt kon krijgen, en wanneer dan, maar om 15,45 uur kregen we het telefoontje dat ze klaar lagen! Een hele opluchting!
Ze liggen nu in de koelkast van het hotel, en straks voor het naar bed gaan geef ik ze John.
Zo, eerste keer gelukt dus!

We zijn nog even het centrum ingegaan, maar daar was echt niks meer te doen! Gelukkig vonden we nog wel een leuke pub waar we lekker konden eten. Ik maar weer eens een heerlijke, gezonde salade. We hebben ook nog gekeken vanwaar de boot naar het eiland of Wight vertrekt; om 9.15 uur morgenochtend zitten we er op.

Vandaag had ik het aardig in de rug van het bed, en later ook zenuwpijn in mijn been. Hopelijk slaapt dit “nieuwe” bed weer wat beter. En anders moet ik het er morgen maar weer uit fietsen. Het schijnt trouwens morgen heel slecht weer te worden! De regenpakken maar klaarleggen

Van Midhurst naar Portsmouth

We hadden een heerlijke kamer, heerlijk bed, en ook nog eens heerlijk geslapen; en waren dus lekker fit! Het ontbijt was in een leuk biologisch zaakje, vanaf 8,30 uur. We konden Gewoon van alles bestellen op rekening van onze kamer. Heerlijke dingen!
Om 9.45 uur zaten we op de fiets. Heuvel op, heuvel af, over het Engelse platteland! Het rijden ging heel goed; we hoefden slechts 1 steile heuvel te lopen. Het weer was lekker: zonnig, rond 23 graden, niet te harde wind. We gingen door een mooi gebied, en zagen prachtige landhuizen. Hadden weer verschillende soorten paden: veel hele smalle landweggetjes, waarbij je bijna in de heg moest kruipen als je een tractor of wagen met hooibalen moest passeren, maar ook weer slechte wegen, paden met steenslag en kilometers lange grindwegen.

Tijdens onze eerste pauze in een bushalte hokje, kwam er een oude man bij ons zitten. Hij ging met een busje naar de supermarkt. Hij had nog maar een paar tanden in zijn mond, allemaal puisten op zijn gezicht, ontzettend vieze nagels van wel 1,5 cm lang, en hij Stonk! Ik kon er niet meer naast zitten en begon op te pakken. Ik zag dat zijn trui onder het haar en schilders zaten en zijn lichtbruine broek bij het kruis en de knieën donker was en stijf stond van het vuil! John had in Ierland ook zo iemand in de buurt wonen die ook zo vies was, de broer van Eddy, bij wie, toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen, ze zijn laarsen van zijn voeten moesten snijden!

Tijdens de volgende stop was het 12.25 uur en hadden we al 30 km gereden. We gingen kijken waar we eventueel zouden kunnen overnachten. We zagen dat we weer naar de kust gingen, en daar wel in de grote stad Portsmouth konden slapen, en mogelijk ook EPO zouden kunnen krijgen. We kozen een hotel dicht bij de haven, bij onze afvaart naar Isla of Wight, ons volgende traject. Daar in de buurt was ook een pharmacy die tot 18.00 uur open was. Het was nog zo’n 30 km rijden, maar we moesten ook nog met de pont over bij South Hayling. En die boot ging maar 1 x per uur.

Om 13.30 uur weer op pad! Het rijden ging heel goed, en de laatste kilometers tot de pont over een grindpad, gingen heel mooi, maar we mistten de boot op een paar minuten.
Eenmaal aan de overkant reden we langs de boulevard, waar het een gezellige drukte was! Mensen lagen op het strand, wandelden, waren met hele grote families aan het bbq’n (vooral veel donkere mensen), en er werd een dame afgevoerd die onwel was geworden. Het was echt goed oppassen, maar ook heel gezellig na bijna 2 dagen rijden in heel rustige natuur.

Om half zes waren we bij de pharmacy. De eigenaar hielp ons, en vertelde ons dat hij dat medicijn nog nooit geleverd had. Het recept dat we hadden was niet goed. Zij hebben daar alleen nog maar de traditionele recepten en niet een uitdraai van de computer ( ook al heeft onze internist er een handtekening onder gezet.) Het kon eventueel wel vertaald worden, maar dat kostte tijd en geld. John heeft spuiten van 40 mcg nodig, en die kwam op 445 pond! want hij moest er 4 tegelijk bestellen. 1 kon niet! Kon hij niet 4 van 10 mcg kon bestellen? ( hebben we in Duitsland een keer gedaan). Nee dat was er niet! Maar we zaten ook nog met het recept dat niet goed was. De apotheker adviseerde ons om naar een hulpdienst van het ziekenhuis te gaan. Hij zei dat we beter niet konden zeggen dat we een fout recept hadden, maar dan we ons recept hadden verloren! Dan kregen we misschien een nieuw (goed) recept.

Wij eerst naar het hotel (mooi, en leuk gelegen aan de haven). Ze hadden daar eerst ook geen plaats voor onze fietsen, maar na wat gepraat en aandringen, was er toch wel een plekje. Spullen op de kamer; we hadden een upgrade vanuit het hotel! Zomaar, omdat ie toch beschikbaar was. Fijn! Een kopje koffie en op naar het hulpcentrum. Het was kilometers rijden over stoepen, langs de drukke snelweg, om rotondes, via oversteekplaatsen… Maar om half 8 waren we er dan toch mooi! Het was een soort opleidingscentrum. (Net als bij ons Universitair denk ik). Wel open, maar geen mens te zien. “Bezoekers via de bel melden bij de receptie!” Wij maar bellen en bellen, fietsen al vast aan de ketting… Nog een keer op een andere manier via Google gezocht: net niet de goeie plek! Wij weer fiets van kettingslot, en racen! Om kwart voor 8 meldden we ons bij de goeie balie. Uitgelegd dat we een recept nodig hadden omdat we de onze verloren hadden; maar het was al te laat zei ze, ze konden ons niet meer helpen. Ik trok van alles uit de kast: my husband need it, we hebben uren gereden om hier op tijd te zijn…. Er kwamen zich steeds meer mensen mee bemoeien (2 van die oude mensen met fietskleren aan, en die zich niet weg lieten praten), en uiteindelijk mochten we dan toch naar binnen naar een arts! Hij heeft een recept voor ons geschreven! Dat was deel 1! Morgen kijken of we er EPO op kunnen krijgen.

Terug in het hotel was het al negen uur; we waren op! John heeft weer! pizza gehaald (nu 2!) en drinken. Het was de duurste en meest waardeloze pizza ooit! Gelukkig hebben we er geen last van gehad, maar het leek op een in olie gesudderde pizza! En we houden er ook mee op, want volgens mij krijg ik er puisten van!

Even lekker onder onze raindance, en toen op bed! We hebben al met al zo’n 70 km gereden.

Van Brighton naar Midhurst

Vandaag is niet een heel boeiende, verhalen fietsdag geweest; wel lekker en veel gefietst.
Ik heb vannacht heel slecht geslapen. Draaien en draaien, pijn in de heupen van de spiralen van het bed. John heeft goed geslapen. We hebben vanochtend een broodje op de kamer gegeten, en we zaten om 9.20 uur op de fiets. Nog niet helemaal volgens planning dus.
Het was prachtig weer: 23 graden, zonnig, niet te harde wind. Het eerste stuk fietsten we nog langs de boulevard, even de prachtige muziektent in Brighton bekeken, maar daarna doken we meer het binnenland in. Een tocht met veel buitenwegen, bos- en landwegen. De huizen waren anders, maar verder konden we in een beetje heuvelig Nederland zitten. Wel kwamen we voor het eerst door een mooi, gezellig, Engels dorp.
We reden grotendeels door het Nationaal Park South Downs, met een 100 km lange rug van kalkheuvels, van (tot nu toe) meestal tussen de 25 en 40 meter hoog. We konden dus alvast wat oefenen.

We hebben ook het 13e eeuwse kerkje bekeken in het verdwenen dorp Warninghurst. Het interieur is uit de 18e eeuw. Heel opvallend aan dat interieur is dat de leuningen van de banken zo hoog zijn, dat je alleen de dominee op de preekstoel kunt zien. En de banken staan twee aan twee tegenover elkaar, en zelfs groepjes met aan de zijkant ook een bank. Voor families?

Ik was vandaag erg moe; was er zelfs wat misselijk van. Het fietsen gingen ook zwaar. Zelfs even liggen met de lunch hielp niet echt, maar na een koude cola en wat pinda’s knapte het gelukkig weer wat op. Vannacht maar eens een echt goede nacht maken.
Het lijkt alsof we het hier altijd erg laat maken, maar het is in Engeland een uur vroeger!

We zitten in een fijn hotel in Midhurst, vanavond wederom pizza gegeten (na een pittige fietsdag heb je meestal geen zin meer om uit te gaan) en we hebben vandaag 69 km gereden.

Van Eastbourne naar Brighton

We hebben lekker geslapen. De wekker om 7 uur gezet. We gingen lekker ons ding doen, tot ik ineens zag dat het nog maar 6.18 uur was! John had de Nederlandsche tijd aangehouden, en het is in Engeland een uur vroeger! Ontbijt was vanaf half 8, dus zijn we meteen weer in bed gekropen en hebben nog lekker een half uur geslapen. John droomde nog even dat hij van de fiets afviel ;)

In het kader van vroeg op bed en vroeg op, zit ook dat wij het liefst om 9 uur willen fietsen. We hebben ongeveer 2 uur nodig voor klaarmaken en ontbijten. Ik was vanochtend een beetje aan de dunne, dus de negen uur haalden we door mij op negen minuten na ;)). Het ontbijt was anders, ( je kon boterhammen pakken uit een zak, in een bak, je kon yochertjes pakken uit de koelkast of kaas of ham uit de andere koelkast.. je kon zeggen of je een croisant wilde en dan warmde de mevrouw die daar hielp hem voor je op, en je kon zeggen of je thee wilde, enz), maar er was genoeg en het was goed. De enige andere gast schatte ik in als een Engelsman van ongeveer 60, een loper. Eerst was het allemaal heel stil en formeel in het kamertje, maar toen we (toevallig) aan de praat kwamen, (bleek mijn vermoeden te kloppen), maar kregen we met z’n vieren ook nog eens een heel gezellig gesprek!

Het was mooi weer. Niet te harde wind; wel weer uit het westen natuurlijk, en half bewolkt. Ongeveer 23 graden. Heerlijk fietsweer. We voelden ons ook lekker fit en dat was nodig, want we begonnen meteen al met de klim van The South Downs. Van 52 m gingen we naar 198 m. Bij Beachy Head eindigt deze in de hoogste krijtrotsen van Engeland. De weidse vergezichten waren schitterend; foto na foto! We eindigden eerst bij de Burling Gap. Daar zijn 7 prachtige krijtrotsen naast elkaar, genaamd de 7 sisters. Er komen veel toeristen; uit allerlei werelddelen. We hadden nog contact met een ouder stel die al sinds april met z’n 2en in een zelf tot camper omgebouwd busje allerlei landen doorkruiste. Geweldig toch? Voor ons voor de eerste keer dat we de krijtrotsen zagen!

In Seafort een een lekkere sandwich op het strand gegeten. (Oppassen voor de meeuwen! want die happen je broodje zo uit je hand). we hebben even met broer Piet gebeld en hoorden dat zijn vrouw Corrie met de fiets was gevallen. Gelukkig nog wel goed afgelopen. Sterkte Corrie!

Vervolgens moesten we weer een ander deel van de The South Downs beklimmen. Het begon met een hele, hele lange, gewone straat met aan beide kanten gewone huizen, die omhoog liep. We zijn 2 x afgestapt! En de klim eindigde in een straat die wel 20 of 30% was. Die was niet te fietsen! De auto’s reden er met vol gas omhoog.

Het was een prachtige fietsdag, met zoveel afwisseling qua omgeving en soort paden! Door bos, gewone woonwijken, dure buurten, langs het strand, door schapevelden met 20 cm brede, omhooglopende paden en heel hoog helmgras, dat je steeds tegen je kuiten zwiepte, door armere buurten met zoveel gaten in de weg dat het een wonder was dat de banden heel bleven, over een smal voet/fietspad van 70 cm langs een autoweg, omhoog en naar beneden door de prachtigste heuvels… De wind soms weer heel streng tegen, soms heerlijk warm en wat duwend, wel en geen regen…. Wat kun je nog meer bedenken! Wat een prachtig land!

We slapen in een minimaal hotelletje in Brighton, zonder ontbijt, maar hopen er lekker te slapen.
We hebben vandaag 51 zware maar geweldige kilometers gereden en verheugen ons alweer op morgen!